تو به تقوای غزل مشکولی
تو به تقوای غزل مشکولی
تو به تقوای غزل مشکوکی، من به تردید ِ تو ایمان دارم
بی تو در این شب ِ شاعر مرده، آخرین پنجره ی بیدارم
کوچه آبستن ِآوازی نیست! کوچه از ضرب ِ قدم ها خالی ست
من در این خانه ی خوابْ آلوده، خسته در تاب ُ تب ِ دیدارم
تشنه ام! تشنه ترین گندم زار! بر تنِ بایر ِ خشکیده ببار
تو بیا با کف ِ دستی دریا! من از این کوزه به سر بیزارم
از شبستان ِ ستونْ پوسیده، یک نفر معجزه را دزدیده
با تو بر خک ِ سیاه ِ محراب، سروی از نور ُ صدا می کارم
آخرین سنگ ِ صبور ِ جادو! پاسخ ِ پرسش ِ این عاشق کو؟
تو همه ترجمه ی تردیدی، من همه زمزمه ی انکارم
منم ازنسل ِ نفس جامانده، که در این معرکه تنها مانده
دور ِ آن خاطره ها می چرخم، بی تو همحوصله ی پرگارم
........................................................................
پیش ِ چشم ِ تو ترانه کم نیست! با تو این اینه نامحرم نیست
تو که هستی که در این سرمستی، با تو تا اوج ِ غزل هشیارم؟
چهارشنبه 15 دی 1389 - 9:57:17 AM